خوشا دلی که مدام از پی نظر نرود --- به هر درش که بخوانند بی‌خبر نرود طمع در آن لب شیرین نکردنم اولی --- ولی چگونه مگس از پی شکر نرود سواد دیده غمدیده‌ام به اشک مشوی --- که نقش خال توام هرگز از نظر نرود ز من چو باد صبا بوی خود دریغ مدار --- چرا که بی سر زلف توام به سر نرود دلا مباش چنین هرزه گرد و هرجایی --- که هیچ کار ز پیشت بدین هنر نرود مکن به چشم حقارت نگاه در من مست --- که آبروی شریعت بدین قدر نرود من گدا هوس سروقامتی دارم --- که دست در کمرش جز به سیم و زر نرود تو کز مکارم اخلاق عالمی دگری --- وفای عهد من از خاطرت به درنرود سیاه نامه‌تر از خود کسی نمی‌بینم --- چگونه چون قلمم دود دل به سر نرود به تاج هدهدم از ره مبر که باز سفید --- چو باشه در پی هر صید مختصر نرود بیار باده و اول به دست حافظ ده --- به شرط آن که ز مجلس سخن به درنرود