فاش می‌گویم و از گفته خود دلشادم --- بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم طایر گلشن قدسم چه دهم شرح فراق --- که در این دامگه حادثه چون افتادم من ملک بودم و فردوس برین جایم بود --- آدم آورد در این دیر خراب آبادم سایه طوبی و دلجویی حور و لب حوض --- به هوای سر کوی تو برفت از یادم نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست --- چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم کوکب بخت مرا هیچ منجم نشناخت --- یا رب از مادر گیتی به چه طالع زادم تا شدم حلقه به گوش در میخانه عشق --- هر دم آید غمی از نو به مبارک بادم می خورد خون دلم مردمک دیده سزاست --- که چرا دل به جگرگوشه مردم دادم پاک کن چهره حافظ به سر زلف ز اشک --- ور نه این سیل دمادم ببرد بنیادم