صبا تو نکهت آن زلف مشک بو داری --- به یادگار بمانی که بوی او داری دلم که گوهر اسرار حسن و عشق در اوست --- توان به دست تو دادن گرش نکو داری در آن شمایل مطبوع هیچ نتوان گفت --- جز این قدر که رقیبان تندخو داری نوای بلبلت ای گل کجا پسند افتد --- که گوش و هوش به مرغان هرزه گو داری به جرعه تو سرم مست گشت نوشت باد --- خود از کدام خم است این که در سبو داری به سرکشی خود ای سرو جویبار مناز --- که گر بدو رسی از شرم سر فروداری دم از ممالک خوبی چو آفتاب زدن --- تو را رسد که غلامان ماه رو داری قبای حسن فروشی تو را برازد و بس --- که همچو گل همه آیین رنگ و بو داری ز کنج صومعه حافظ مجوی گوهر عشق --- قدم برون نه اگر میل جست و جو داری