طفیل هستی عشقند آدمی و پری --- ارادتی بنما تا سعادتی ببری بکوش خواجه و از عشق بی‌نصیب مباش --- که بنده را نخرد کس به عیب بی‌هنری می صبوح و شکرخواب صبحدم تا چند --- به عذر نیم شبی کوش و گریه سحری تو خود چه لعبتی ای شهسوار شیرین کار --- که در برابر چشمی و غایب از نظری هزار جان مقدس بسوخت زین غیرت --- که هر صباح و مسا شمع مجلس دگری ز من به حضرت آصف که می‌برد پیغام --- که یاد گیر دو مصرع ز من به نظم دری بیا که وضع جهان را چنان که من دیدم --- گر امتحان بکنی می خوری و غم نخوری کلاه سروریت کج مباد بر سر حسن --- که زیب بخت و سزاوار ملک و تاج سری به بوی زلف و رخت می‌روند و می‌آیند --- صبا به غالیه سایی و گل به جلوه گری چو مستعد نظر نیستی وصال مجوی --- که جام جم نکند سود وقت بی‌بصری دعای گوشه نشینان بلا بگرداند --- چرا به گوشه چشمی به ما نمی‌نگری بیا و سلطنت از ما بخر به مایه حسن --- و از این معامله غافل مشو که حیف خوری طریق عشق طریقی عجب خطرناک است --- نعوذبالله اگر ره به مقصدی نبری به یمن همت حافظ امید هست که باز --- اری اسامر لیلای لیله القمر