Divan Hafez (The Persian English Dynamic Lexicon):::: Digital Humanities

[2] O Weh es hat das Spotten der Feinde, Dein Angesicht dem Blick entzogen, Das meinige ist nicht wie ein Spiegel Von Eisen, sag' was soll ich machen.

[3] O heb' dich Rather, heb' dich von hinnen, Und schmähl' die Trinker nicht umsonst aus. So hat's der Herr des Schicksals befohlen. Was kann und soll ich Anderes machen!

[4] Wenn du die Eifersucht im Verborgenen Gleich einem Blitze strahlend zeigest, An dir ist es alsdann zu befehlen, Was soll ich Herzverbrannter machen!

[5] Wenn es dem Schah der Türken beliebet, Mich in den Brunnen tief zu werfen, Und wenn Rostem des Ehernen Huld nicht Heraus mir hilft, was soll ich machen!

[6] Wird von des Berges Sinai's Feuer Nicht Licht für meinen Docht gespendet, Was soll ich in den finsteren Nächten Des Thals der Ruh' im Stillen machen.

[7] Hafis, es ist das ewige Leben, Ein altererbtes Gut vom Vater, Was willst du diese wüsten Ruinen, Noch länger dir zur Wohnung machen!

urn:cts:farsiLit:hafez.divan.perseus-far1:29.9-29.9

urn:cts:farsiLit:hafez.divan.perseus-eng1:29.9

German Translation

[1] افسر سلطان گل پیدا شد از طرف چمن
مقدمش یا رب مبارک باد بر سرو و سمن

[2] خوش به جای خویشتن بود این نشست خسروی
تا نشیند هر کسی اکنون به جای خویشتن

[3] خاتم جم را بشارت ده به حسن خاتمت
کاسم اعظم کرد از او کوتاه دست اهرمن

[4] تا ابد معمور باد این خانه کز خاک درش
هر نفس با بوی رحمان می‌وزد باد یمن

[5] شوکت پور پشنگ و تیغ عالمگیر او
در همه شهنامه‌ها شد داستان انجمن

[6] خنگ چوگانی چرخت رام شد در زیر زین
شهسوارا چون به میدان آمدی گویی بزن

[7] جویبار ملک را آب روان شمشیر توست
تو درخت عدل بنشان بیخ بدخواهان بکن

[8] بعد از این نشکفت اگر با نکهت خلق خوشت
خیزد از صحرای ایذج نافه مشک ختن

[9] گوشه گیران انتظار جلوه خوش می‌کنند
برشکن طرف کلاه و برقع از رخ برفکن

[10] مشورت با عقل کردم گفت حافظ می بنوش
ساقیا می ده به قول مستشار مؤتمن

[11] ای صبا بر ساقی بزم اتابک عرضه دار
تا از آن جام زرافشان جرعه‌ای بخشد به من

[1] Displayed from the garden border hath become the diadem of the Sultan ,the rose the true Beloved
O Lord to the cypress and the jessamine disciples and lovers of the Path its arrival happy be

[2] In his own proper place ,happy was this imperial sitting the Sultan ,rose
Since now in his own proper place ,every one sitteth .

[3] To Sulaiman's seal - ring ,news of the happy conclusion give ,
Whereby ,short the hand of power of ahriman the enemy the ism - i - a'zam made .

[4] Be prosperous to eternity without end ,this house the world from the door of which ,
Every moment ,with the perfume of mercy ,the breeze of felicity the words of the perfect murshid bloweth

[5] The majesty of Pashang's son ,Afrasiyab ,king of Turan and his world - seizing sword ,
In all king - chronicles ,the tale of the assembly is .

[6] Obedient to thee ,became beneath the saddle ,the chaugan - steed of the sphere ,
O royal horseman since to the field of sport thou hast come ,the ball strike .

[7] The stream of the country is the water lustre of thy sword
The tree of justice ,plant thou : the root of ill - wishers ,tip - pluck .

[8] After this if ,despite the perfume of thy sweet nature ,it Iran blossometh not ,
From Iran's plain ,the musk - pod of the musk of Khutan the well - being and welfare of Iran ariseth and departeth

[9] Expectation of sweet splendour ,the corner - takers recluses make ,
Aslant in pride place the cap and ,from thy face ,the veil up - pluck .

[10] In love - playing with my own reason ,I consulted .He said Hafiz drink wine
O Saki according to the word of the trusty adviser reason wine give .

[11] O breeze to the Saki of the banquet of Atabak the praised one prefer the request ,
That ,from that cup ,gold scattering ,me ,a draught he may give .

[1] Die Krone der Fürstinn, Der Rose zeigte sich auf Fluren. Es sey den Cedern und Jasminen Gesegnet die Ankunft.

[2] Nun stehet in Wahrheit Der Kaiserthron an seinem Orte, Es setze sich ein Jeder auf den Ihm eigenen Platz hin.

[3] Dem Ringe Dschemschidens Gieb von dem guten Ende Kunde, Der große Name, der ihn zeichnet, Bezwingt Ahrimanen.

[4] Es blühe beständig Das hohe Haus, das du bewohnest, Von dessen Thürenstaub ein Lüftchen Erbarmender Huld weht.

[5] Die Größe des Sohnes Peschengs, sein Schwert, das Welten zwinget, Ist durch des Schahrame's Geschichten Zur Sage geworden.

[6] Den Renner des Himmels, Bezäumtest du mit deinem Zügel, O Reiter, du bist auf dem Rennplatz, Nun schlage den Ballen.

[7] Es strahlen die Reiche Durch deines Säbels Glanz und Wasser, O pflanze du den Baum des Rechtes, Entwurzle die Bösen.

[8] Was ist es zu wundern? Wenn du so süß und milde duftest, Und wenn die Düfte Chotens hauchen, Iredschische Steppen.

[9] Die Winkelbewohner Erwarten deine Schmeicheleien, Entblöß' den Kopf von deiner Mütze, Zerreiße den Schleier.

[10] Ich fragte die Klugheit: O trinke Wein, Hafis! so sprach sie, O Schenke! reiche uns den Becher, Dem Rathe zu folgen.

[11] Ostwind dem Schenken Beim Fest der Atabegen melde, Daß er von jenem goldnen Glase Den Hefen mir gebe.

urn:cts:farsiLit:hafez.divan.perseus-far1:32.5-32.5

urn:cts:farsiLit:hafez.divan.perseus-eng1:32.5

German Translation

[1] ای که بر ماه از خط مشکین نقاب انداختی
لطف کردی سایه‌ای بر آفتاب انداختی

[2] تا چه خواهد کرد با ما آب و رنگ عارضت
حالیا نیرنگ نقشی خوش بر آب انداختی

[3] گوی خوبی بردی از خوبان خلخ شاد باش
جام کیخسرو طلب کافراسیاب انداختی

[4] هر کسی با شمع رخسارت به وجهی عشق باخت
زان میان پروانه را در اضطراب انداختی

[5] گنج عشق خود نهادی در دل ویران ما
سایه دولت بر این کنج خراب انداختی

[6] زینهار از آب آن عارض که شیران را از آن
تشنه لب کردی و گردان را در آب انداختی

[7] خواب بیداران ببستی وان گه از نقش خیال
تهمتی بر شب روان خیل خواب انداختی

[8] پرده از رخ برفکندی یک نظر در جلوه گاه
و از حیا حور و پری را در حجاب انداختی

[9] باده نوش از جام عالم بین که بر اورنگ جم
شاهد مقصود را از رخ نقاب انداختی

[10] از فریب نرگس مخمور و لعل می پرست
حافظ خلوت نشین را در شراب انداختی

[11] و از برای صید دل در گردنم زنجیر زلف
چون کمند خسرو مالک رقاب انداختی

[12] داور دارا شکوه‌ای آن که تاج آفتاب
از سر تعظیم بر خاک جناب انداختی

[13] نصره الدین شاه یحیی آن که خصم ملک را
از دم شمشیر چون آتش در آب انداختی

[1] O thou that ,on the moon of thy radiant face the veil of musky hair castest ,
Kindness ,thou didst on the sun thy effulgent face ,so that from love's fire ,lovers should not consume a shade thou castest .

[2] With us ,the water lustre of colour of thy cheek ,what will it do
Now ,on water ,the picture of thy own sorcery ,thou castest .

[3] From the lovely ones of the world ,the ball of loveliness thou tookest .Be joyful
The world - viewing cup of Kay Khusrau ,seek for Afrasiyab ,down thou castest .

[4] In a different way ,with the luminous candle of thy face ,love every one played
Out from the midst ,into trepidation ,the moth ,the lover thou castest .

[5] In our desolate heart ,the treasure of thy own love ,thou placedest
On this ruined treasure ,mercy's shadow thou castest

[6] Shelter from the water lustre of thy flashing sword ,by which lions ,
Thirsty with wounds thou madest and heroes into water of shame thou castest

[7] The sleep of the wakeful ,thou boundest preventedest then from the picture of fancy ,
On the night - prowlers of the troop of sleep ,a suspicion ,thou castest .

[8] For the sake of one glance ,thy veil thou up - castest in the place - of - splendour
And into the veil ,through shame ,Hur and Pari thou castest .

[9] From the cup ,world - viewing ,wine drink for ,on Jamshid's throne ,
From the face of the desired Beloved ,the veil down thou castest .

[10] From the desire for the intoxicated narcissus eye and for the ruby lip wine - worshipping ,
Into wine ,Hafiz sitting in khilvat ,thou easiest .

[11] For the sake of capturing the heart ,on his neck ,the chain of thy tress ,
Like the mighty noose of Khusrau ,the master of necks ,thou castest .

[12] The Ruler ,Dara of pomp ,O thou ,who ,the sun's crown ,
From the height of mightiness ,on the dust of the door - post ,thou castest

[13] Nusratu - d - Din Shah Yahiya ,O thou who ,the enemy's land ,
Into water ,with the foam of thy flashing sword ,like fire ,thou castest

[1] Um den Mond hast du den Schleier der Flaumen geworfen, Gnädig hast du sogar auf Sonnen den Schatten geworfen.

[2] Ha! was wird mir noch thun die Farbe von deinem Gesichte, Da um selbes jetzt solch einen Schimmer geworfen.

[3] Siegend trägst du den Ballen davon, deß magst du dich freuen. Nimm den Becher Chosrus, Efrasiab ist geworfen.

[4] In den Augenglanz verliebte ein Jeder sich anders, Und den Schmetterling selbst hast du in Verwirrung geworfen.

[5] Deiner Liebe Schatz verbargst du in unseren Herzen, Auf den Schatz hast du den Schatten voll Milde geworfen.

[6] Schone, schone, o Schah! mit deinem funkelnden Schwerte, Löwen dürsten darnach, und Helden werden geworfen.

[7] Wachenden hast du zuerst die Kraft zu schlafen benommen, Dann mit deinem Bilde in Schlaf Nachtwandler geworfen.

[8] Einen Augenblick nur hast du gelüftet den Schleier, Sieh' da haben aus Schaam Peris sich in Schleier geworfen. Freilich bin ich berauscht, doch weis' mich nicht deßhalb zurücke, Denn zu löblichem Zweck hast du herein mich geworfen.

[9] Trinke, o Schah! vom weltenerklärenden Becher Dschemschids, Weil du auf Salomons Thron den Schleier des Wunsches geworfen.

[10] Durch die Betrügerei'n des Rubins der trunknen Narzisse Hast du Hafisen, der einsam lebt, zu den Trinkern geworfen.

[11] Um sein Herz zu fangen hast du die Ketten der Locken Wie ein Band des Herrn um deinen Sklaven geworfen.

[12] Er ist ein mächtiger Fürst, vor dem die Krone der Sonne Ehren halben sich hin zu seinen Füßen geworfen.

[13] Naßreddinschah Jahja ist jener mächtige König, Der mit dem Schwerte den Feind in die Gluth, in das Wasser geworfen.